|
Od dawna marzeniem entuzjastów kotów było posiadanie kota a wyglądzie staroegipskiega kota kultowego, jaki widnieje na historycznych wizerunkach. W wyhodawaniu tej rasy znaczący udział mieli jak niemal zawsze - również hodowcy amerykańscy. Według obecnego stanu wiedzy pierwsze krzyżowania mieszańców z amerykańskimi kotami krótkowłosymi, abisyńczykami i syjamami tabby miało miejsce już w latach 50.
Już w 1968 r. amerykańska organizacja nadrzędna CFA zarejestrowała egipskiego mau, jednak dopiero 24 lat później pierwsza para hodowlana tej oryginalnej rasy dotarła do Europy. Ze Szwajcarii, gdzie zapoczątkowano europejską hodowlę mau, jej potomstwo podbiło cały kontynent.
Egipski mau jest kotem o bardza żywym temperamencie, niezwykle skorym do zabawy i ciągle szukającym zajęcia. Źle znosi ograniczanie jego przestrzeni życiowej. Podczas zabawy ze swoim właścicielem chętnie aportuje i bardzo lubi być centralnym punktem zainteresowania życia rodzinnego. Wymaga dużo uwagi i okazywania sympatii, przy czym ma zrównoważony charakter i jest nieustraszony. Nawet stres związany z wystawą znosi ze spokojem. Na pierwszy rzut oka widać, że mau jest kotem zbudowanym nadzwyczaj harmonijnie, u którego długość i wielkość ciała idealnie się uzupełniają. Cechuje się silnym umięśnieniem; u dorosłego kocura dopuszczalne jest nawet wyraźne zaznaczenie mięśni na karku i barkach. Ciało mau jest średniej wielkości. Luźna skóra między kolanem a bokiem należy do cech rozpoznawczych egipskiego mau. Dobrze rozwinięte i żylaste kończyny powinny być średniej długości i harmonijnie proporcjonalne w stosunku do reszty ciała. Tylne kończyny są trochę dłuższe niż przednie, łapy owalne i zgrabne.
Głowa jest klinowato zaokrąglona, średniej wielkości. Długi i prosty nos z profilu jest lekko wypukły, zagłębienia przy poduszeczkach z wąsami są niepożądane. Uszy są dość duże i wysoko osadzone. Szerokie u nasady i dostatecznie szeroko rozstawione przedlużają klinowato linię policzków, która nie powinna być nadmiernie uwydatniona.
Oczy są duże i w kształcie migdałów, jednak z powodu swej wielkości nie wyglądają typowo orientalnie. Kolor oczu jest agrestowozielony. Futro jest jedwabiste i delikatne, robi ogólne wrażenie gęstego i ściśle przylega do ciała. Główną charakterystyczną cechą są pasemka na wszystkich włosach nadające futru typowe zabarwienie. Powstające dzięki nim ciemniejsze cętki i paski na jasnym tle stanowią o urodzie kota mau i przywodzą na myśl staroegipskie koty faraonów.
Wielkość i kształt cętek na brzuchu, bokach, grzbiecie i kończynach nie mają żadnego znaczenia przy ocenie rysunku i jakości futra. Ważniejszy od wielkości i kształtu cętek jest kontrast między ich barwą a tłem.
Na czole nie może brakować charakterystycznego znaku "M", a na piersi pasków w kształcie naszyjnika. Policzki i poduszeczki z wąsami również mają pozostałości pręg tabby, podobnie jak pręga grzbietowa wzdłuż kręgosłupa. Na łopatkach plamki przechodzą w silnie zaznaczone paski rozciągające się na przednie oraz tylne kończyny i w najniższej ich części znowu przechodzą w cętki. Ogon ma wyraźnie ciemne paski i ciemny koniec. Jaśniejszy brzuch ma dwa rzędy "kamizelkowych guzików".
Egipskie mau hoduje się dzisiaj w trzech odmianach barwnych, których - ze względu na utrwalenie się cech tej rasy - nie należy już ze sobą krzyżować.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
